DOĞALCI EKOLDE F.M. DOSTOYEVSKİ’NİN YERİ

Doğalcı ekol, 1840'lı yıllara doğru Rus edebiyatında ortaya çıkmış ve 1850'li yıllara kadar da varlığını sürdürmüştür. 1820-1830'lu yıllar arasında gerçekçi yöntemi benimseyen A.S.Puşkin, M.Y. Lermontov ve özellikle de N.V. Gogol’ün yapıtları sayesinde realizm akımı, 1840'lı yıllarda Rus edebiyatına egemen olur. Doğalcı ekolün en önemli temsilcisi N.V.Gogol, kuramcısı ise V.G.Belinski olarak kabul edilir. Belinski Rus edebiyatından, insanlığa sonsuz sevgi ve saygı duyulması, gerçeğin yalın bir anlatımla aktarılması, çağdaş toplumun sanatsal açıdan analiz edilmesi gibi ilkelerin gerçekleştirildiği eserler talep etmektedir. Bunların yanı sıra edebi alanda da pek çok yenilik ve değişim gerçekleşir. Rus edebiyatında geleneksel konular yeni bir tarzda ele alınır. Bu ekolde N.A.Nekrasov, İ.S.Turgenyev, İ.A.Gonçarov, F.M.Dostoyevski, V.İ.Dal, D.V.Grigoroviç gibi pek çok Rus yazar, çağdaş Rus toplumunun günlük yaşamını eserlerinde ele alır. Edebiyat yaşamına İnsancıklar (Bednıye lyudi,1846) adlı romanıyla başlayan F.M.Dostoyevski, bu ekolün temsilcileri tarafından ikinci N.V.Gogol olarak kabul edilir. F.M.Dostoyevski'nin bu eseri, doğalcı ekolün konu ve figürlerinin işlenişi açısından önemli bir yere sahiptir. Dostoyevski, daha önce yüzeysel olarak anlatılan fakir insanların yaşamlarını bu ekol içerisinde gerçekçi ve derinlemesine ele alarak, bu insanların iç dünyalarını eserlerinde yansıtmış ve böylece bir ilki gerçekleştirmiştir.