سازمان‌های غیردولتی زنان: از تصور تا واقعیت

سرمايه اجتماعي زيربناي هرگونه حركتي جمعي و علي‌الخصوص فعاليت‌هاي داوطلبانه به شمار مي‌آيد. با وجود تمايل افراد به شركت در سازمان غیردولتی بدليل پايين بودن سطح اعتماد و مشاركت در جامعه، وجود دو نگاه مخرب اپوزیسیون¬سازی و حکومتی¬سازی نسبت به سازمان‌های غیردولتی، ساختار تمرکز¬گرای دولت، موانع قانونی و فرهنگی و ... اين تمايلات به فعاليت‌هاي عيني و عملي تبديل نشده و در سطح خواسته‌هاي ذهني افراد باقي مانده است. تا قبل از انقلاب اسلامي با اینکه قانون شفافي در مورد فعاليت سازمان¬هاي غيردولتي وجود نداشت ولي در عمل اين سازمان‏ها از آزادي عمل بيشتري برخوردار بودند. پس از انتخابات دوم خرداد 1376، توجه مجدد به این سازمان‌هاي مبذول گرديد و حداقل از بعد كمي با رشد قابل توجهي روبرو شدند. اما از لحاظ کیفی این توسعه شکل نگرفت. با این توصیف، نگارنده در مقاله پیش¬رو در تلاش است تا ضمن بررسی موانع پیش¬روی این سازمان¬ها از جمله موانع قانونی، موانع فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و وجود دو نگاه مخرب اپوزیسیون¬سازی و حکومتی¬سازی، نشان دهد که توسعه¬نیافتگی سازمان‌های غیردولتی- به طور اعم و NGO زنان به طور اخص- در ایران پس از انقلاب اسلامی، ارتباط تنگاتنگی با این موانع دارد.