İKONOGRAFİK DİLİN YİTİMİ: MODERNİZMİN ÇARMIHA GERDİĞİ İSA

Çarmıh Hristiyan dünyası için ne kadar önemliyse Batı resmi için de bir o kadar önemlidir. Hristiyanlık gibi Batı resmi de bu “kutsal” nesne/form üzerine inşa edilmiştir. İsa'nın 3. yüzyıldan itibaren haç üzerinde tasvir edilmeye başlanmasıyla birlikte ikonografik bir dil de yavaş yavaş ortaya çıkmıştır. Zaman içerisinde oluşan bu ikonografik dil Rönesans'la birlikte aşınmaya başlasa da 20. yüzyılın başlarına kadar bazı istisnalar dışında bozulmadan gelmiştir. Bu tarihten itibaren geleneksel ikonografik dil birçok sanatçı tarafından göz ardı edilmiş yeni formlar ve ifade biçimleriyle çarmıha gerilme tasvirleri farklı bir boyuta evrilmiştir. Geleneksel dilden uzaklaşan modern çarmıha gerilme tasvirleri bazen konuyla bağlantı kurulamayacak kadar soyut bazen de Hristiyan anlatıyla ilgisi kurulamayacak kadar alakasız bir şekilde resmedilmiştir. Geleneksel ikonografik dilin genelde tebliğ temelli kaygısı modern sanatçının tuvalinde teknik, ifadesel, siyasal ve toplumsal kaygılara dönüşmüştür. İsa sadece kendi çektiği acıların değil ezilmişlerin, yurdundan sürülmüşlerin, işkenceye maruz kalmışların görsel sözcüsüne dönüşmüştür. Picasso'nun resminde Kübizmin, Douglas'ın tuvalinde zencilerin sözcüsü olmuştur. Geleneksel ikonografik dil yavaş yavaş kaybolurken yeni bir dil ortaya çıkmıştır. Bu yeni dilde çarmıha gerişmiş İsa'nın görevi bir yandan sanatçı için bir yandan da acı çekenler için konuşmaktır.