چرا دانشگاه‌های ایران در تحقق نظام‌های یادگیری الکترونیکی موفق نبوده‌اند؟

در دههٔ اخیر فنّاوری اطلاعات بهعنوان عامل کلیدی توسعهٔ همهجانبهٔ کشورهای جهان و از جمله کشورهای منطقهٔ چشمانداز 1404 معرفی شده و بهویژه در بازساختاردهی و بازطراحی نظام آموزش عالی این کشورها بهکارگرفتهشده است. ترکیه از جمله کشورهایی است که بیشترین میزان رشد را از طریق توسعهٔ فاوا تجربه کرده است و تأثیر آن درآموزش عالی بهشدت مشهود است؛ بهگونهای که در سال 2020 میلادی بیش از 40درصد از جمعیت هشتمیلیوننفری دانشجویان ترکیه در دورههای نیمهحضوری و غیرحضوری مشغول به تحصیل بودهاند. در مقابل با وجود ورود نهچندان با تأخیر و پرقدرت دانشگاههای ایران به این عرصه، در همین سال، درصد بسیار کمی از دانشجویان کشور (کمتر از 10 درصد) در دورههای غیرحضوری تحصیل میکردند، ضمن اینکه این روند با کاهش نیز مواجه است. باتوجهبه ضرورت پیادهسازی دورههای آموزش الکترونیکی در مواجهه با پاندمی کرونا، این مقاله درصدد پاسخگویی به این پرسش است که چرا دانشگاههای ایران در عرصهٔ آموزشهای الکترونیکی (بهعنوان مهمترین نمود آموزش غیرحضوری در عصر اطلاعات) ناموفق بودهاند؟ بدینمنظور با تبیین مدلی برای ارزیابی توانایی دانشگاهها برای بهرهمندی از یادگیری الکترونیکی، تلاش میشود در مطالعهای تطبیقی چهار دانشگاه مهم ایران (دانشگاههای تهران، خواجهنصیر، شیراز و اصفهان) با چهار دانشگاه مهم ترکیه (دانشگاههای آنکارا، حاجتتپه، قاضی و دانشگاه فنّی خاورمیانه) در مواجهه با پاندمی کرونا موردمطالعه قرار گیرد.