Walter Benjamin ve Kent: Paris (Walter Benjamin and the City: Paris)

Walter Benjamin'in Paris Pasajları araştırmaları kent gerçekliklerine dair etkili felsefi ve politik kavramlar ortaya koymaktadır. Onun “deneyim”, “fantazmagori”, “alegori”, “düş”, ve “uyanış”gibi kavramları, “flanör” [flâneur], “paçavracı”[chiffonnier] ve “kitle” gibi figürleri kentin diyalektik maddiliğini berraklaştırmaktadır. Walter Benjamin'de materyalizm sadece ekonomik ve sosyolojik belirleyenlerin incelenmesine değil aynı zamanda metropol yaşamının üreticileri olarak mitlerin, düşlerin ve fantazmagorilerin anlaşılmasına da yaslanır. Bu makale Paris kentine odaklanarak, Walter Benjamin'in 1935 Sunumu'ndan 1939 Sunumu'na politik düşüncesinin gelişimini ortaya koymaktadır. T. W. Adorno'nun Mektuplaşmalarda Benjamin'e yöneltmiş olduğu “dolayımsızlık” itirazının haklılığı sorgulanmıştır. Berlinli düşünür, Adorno'nun onda bulmayı umduğu spekülatif felsefeye uygun dolayımlar sunmamasına karşın başka politik dolayım unsurları geliştirmiştir. Bu nedenle bu makalede, Benjamin'in temel amacının politik ve toplumsal yabancılaşmayı bozacak araçları düzenin dışında değil bizzat varolan düzenin kendisinde aradığını iddia edeceğiz. Saf politik araçlar yoktur, bu yüzden politika yabancılaşmayı bozacak saf bir zamansallığın yaratılmasına dair bir praksis değildir aksine düzenin bu kesintisiz zamansallığını kendi maddiliğiyle kırmaktır. ------------ Walter Benjamin's Paris Arcades Project reveals philosophical and political concepts and dimensions relevant for studies of urban realities. Both the categories he uses, such as “experience”, “phantasmagoria”, “allegory”, “dream” or “awakening”, and the figures such as “flâneur”, “ragpicker” and “mass” manage to elucidate the dialectical materiality of the city. Benjamin's materialism addresses not only the analysis of economic and sociological determinants but also the understanding of myths, dreams, and phantasmagoria as “producers” of metropolitan life. The paper, focusing on the city of Paris, attempts to scrutinize the overview of Walter Benjamin's political thought in the period between 1935 and 1939. T. W. Adorno, in his Correspondences, makes an objection to Benjamin's thought, suggesting the absence of mediation in it. Although Benjamin did not develop the category of mediation consistent with the speculative philosophy that Adorno hoped to find in his works, he advises his own understanding of what political mediation entails. Consequently, the paper claims that Benjamin's primary task is to demonstrate that the potentials of political and social disalienation lie not outside but within the existing order. Purely political means do not exist, thus politics is not a praxis of creation of the pure temporality of disalienation, but a rupture in uninterrupted temporality effected through its own materiality.