ENDERUNLU VÂSIF DİVAN’INDA MİZAH (HUMOUR IN A DIVAN BY ENDERUNİ VASIF)

Bu çalışmada Enderunlu Osman Vâsıf'ın Divan'ında yer alan mizahi şiirler üzerinde durulacaktır. On sekizinci asır ortalarında doğan ve 1824'te ölen Vâsıf, şairliği yanında iyi bir hattat ve besteleri günümüze ulaşamasa da yetenekli bir bestekâr olarak bilinmektedir. Ölümünden sonra Dîvân-ı Gülşen-i Efkâr-ı Vâsıf-ı Enderûnî adıyla basılan yegâne eseri, hacimli sayılabilecek, içerisinde klasik şiirin hemen bütün nazım şekillerinden örnekler barındıran oldukça zengin bir divandır. Vâsıf ömrünün önemli bir kısmını aldığı çeşitli görevler sebebiyle sarayda geçirmiştir. Bununla birlikte, bazı seleflerinde olduğu gibi halk zevkini ve halkın gündelik dilini edebî sahaya taşıdığı görülür. Kişilik olarak yeme içmeyi seven, eğlenceye düşkün, hayatı ciddiye almayan ve hatta küçümseyen tavrını zaman zaman şiirlerine de yansıtmış; başta ramazan ve bayram hakkında söylediği şiirleri olmak üzere bazı manzumelerinde mizahi bir dil kullanmıştır. Çalışmada Vâsıf'ın Divan'ı bir bütün olarak ele alınacak ve şairin mizahi üslubu örnek beyitler üzerinden değerlendirilecektir.