تحول تفکر سیاسی در گفتمان پسامدرن

گفتمان سیاسی پسامدرن، کار خود را با نقد مدرنیته سیاسی آغاز می‌کند. مدرنیته سیاسی بدنبال یافتن مبناي استوار و بدیهی براي مفاهیم سیاسی مدرن بود و سرانجام آن مبنا را در شناخت‌شناسی عقل باورانه و جهان‌شمول روشنگري یافت. اتصال مفاهیم سیاسی مدرن با شناخت‌شناسی روشنگري باعث شد تا به نام عقلانیت برداشتی یگانه و عام از این مفاهیم به‌وجود بیاید. حاصل این کار طرد (دیگرانی)‌ بود که خارج از چارچوب این مفاهیم قرار داشتند، از اینرو به طرد و حاشیه‌‌سازي‌ (تفاوت‌ها) منجر شد. اشتباه عمده سیاست مدرن در این نکته نهفته است که براي مفاهیم سیاسی، جستجوي شالوده‌ها و مبانی بدیهی است و دست آخر آن شالوده‌ها را در شناخت‌شناسی عقل‌باورانه و جهان‌شمول‌گراي روشنگري یافت. همین مسئله دلیلی شد تا براي هریک از مفاهیم سیاست مدرن (مثل آزادي، حقوق‌بشر، عدالت) تنها یک تعریف علمی و صادق وجود داشته باشد. گفتمان سیاسی پسامدرن، در مقابل با نفی هرگونه ذات‌گرایی و مبنا‌انگاري رو به‌سوي مسئولیت‌طلبی نسبت به دیگري و گسترش افق‌هاي برابر‌طلبی دارد. در حوزه سیاسی، گفتمان پسامدرن، منادي گذار از فراروایت‌هاي سیاسی مثل، ایدئولوژي‌هايی همچون مارکسیسم، لیبرالیسم، سوسیالیسم، ناسیونالیسم و مکاتب سیاسی است که ادعاي رهایی‌سازي، سعادت و خوشبختی انسان را دارند.