فرصت‌ها و چالش‌های ایران و دیگر کشورهای اسلامی در مواجهه و پیوستن به دیوان کیفری بین‌الملل

این پژوهش ادامه مقاله «فرصت‌ها و چالش‌های ایران و دیگر کشورهای اسلامی در مواجهه و پیوستن به دیوان کیفری بین‌المللی (1)« می‌باشد. بعد از جنگ جهانی دوم و به دنبال اقدامات مقطعي، در 16 دسامبر 1996 برمبنای توصیه‌نامه کمیسیون حقوق بین‌الملل و قطعنامه مجمع عمومی، سرانجام کنفرانسی از نمایندگان ملل متحد به منظور تأسیس دیوان کیفری بین‌المللی از 15 ژوئن تا 17ژوئیه 1998 در مقر سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد در رم برگزار شد. اساسنامه ديوان كيفري بين‌المللي در ژوئیه 2002 لازم‌الاجرا گردید و بدین‌ترتیب دیوان کیفری بین‎المللی پا به عرصه وجود گذاشت. امروزه جامعه بین‌المللی وارث سند تأسیسی است که دارای نقاط ضعف و قوتی است که این نقاط قوت و ضعف و تردید در دیوان کیفری بین‎المللی نیز جلوه‌گر خواهد شد. آنچه توجه به آن ضروری است این می‌باشد که وجود نقاط ضعف و قوت در این اساسنامه امری طبیعی است چرا که این سند محصول مباحثات 60 واحد سیاسی با انگیزه‌های سیاسی و حقوقی متفاوت است که هرکدام از آنها برای تحقق هدفی عالی‌تر، برخی از اختیارات و منافع خود را برای انتفاع جامعه بشری کنار گذاشته‌اند. در چنین بستر و فضایی بدیهی است تمام مواد اساسنامه مورد قبول جمهوری اسلامی ایران نخواهد بود و وجود تعارضاتی بین اصول و باورهای اعتقادی ما با آنچه در اساسنامه آمده است امری طبیعی است. در این مقاله ضرورت‌ها و موانع الحاق کشورهای اسلامی به اساسنامه دیوان مورد بررسی قرار می‌گیرد.