ŞİDDET DİLİ ve VİCDAN

Şiddet bir kimsenin gündelik yaşamının gerçeğidir. İçinde yaşamakta olduğumuz tüm zaman ve mekânları kapsar. Şiddeti açıklaması zordur ve geçmişte onu açıklamaya ve çözümlemeye yönelik birçok farklı çaba söz konusu olmuştur. Gerek felsefe alanında gerekse de sosyal bilimlerde onun hakkında birçok kuramlaştırma çabası içerisine girilmiştir. Fakat bu çabaların hiçbirisi onu tam anlamıyla idrak etmeye yetmemiştir. Burada önemli olan şey, şiddet hakkında yeni bir kuram oluşturma çabasına girişmektense onun hakkındaki bakış açımızı değiştirmeye çalışmaktır. Bu bağlamda şiddet bir gerçeklik ve süreç olarak bir dil olarak düşünülebilir. Onun da kendine özgü bir yapısı ve grameri vardır. Diğer dillerin hükmü kalmadığı an ortaya çıkar. Şiddet sadece tek başına varolabilir. Şiddet kalıcıdır, kendi potansiyeli içerisinde bekler ve daima bizim yanı başımızdadır. Şiddet ancak diğerleriyle birlikte etkileşimsel bir alan içerisinde oluşur. Şiddetin en önemli yönü ona başvuran kimseyi dönüştürüyor olmasıdır. Bu bağlam içerisinde en önemli şey şiddet ve vicdan arasındaki ilişkidir. Vicdan daima şiddetle birlikte diyalektik bir ilişkisellik içerisinde ortaya çıkar. Bu makalede, şiddet ve vicdan arasındaki bu diyalektik birlikte varoluş, felsefik, antropolojik ve kültürel çalışmaları sentezlemeye çalışan bir bakış açısı içerisinde seçilmiş belli örneklerle çözümlenmeye çalışılacaktır.