رابطه تعاملات آموزشی و رضایت تحصیلی با خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان

برخورداری از توانمندی پژوهشی یکی از اساسی‌ترین موضوعات موردنیاز دانشجویان در مقاطع تحصیلات تکمیلی است. می‌توان عنوان کرد که خودکارآمدی، ارتباطی ناگسستنی با توانمندی پژوهشی دارد. در بسیاری از دانشجویان عدم باور به کارآمدی، خود موجبات ناتوانی پژوهشی را به وجود آورده است. پس از آن جایی‌که خودکارآمدی پژوهشی می‌تواند در عملکرد پژوهشی دانشجویان تأثیرگذار باشد، بررسی عوامل مرتبط با آن امری ضروری است. از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه تعاملات آموزشی و رضایت تحصیلی با خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان صورت گرفته است. جامعه پژوهش، دانشجویان تحصیلات تکمیلی کلیه دانشکده‌های رشته‌های علوم پایه و فنی مهندسی دانشگاه تبریز است. با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه‌ای به شیوه متناسب با حجم جامعه 335 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌های پژوهش شامل پرسش‌نامه‌های معیار تعاملات آموزشی، رضایت از تحصیل و خودکارآمدی پژوهشی است. پایایی پرسش‌نامه‌های پژوهش بر اساس ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب 89/0، 86/0 و 93/0 به دست آمد. روش پژوهش از نظر هدف کاربردی و بر اساس نحوه گردآوری داده‌ها، توصیفی و از نوع همبستگی می‌باشد. یافته‌های پژوهش نشان داد که بین تعامل دانشجو - دانشجو، تعامل دانشجو - استاد و تعامل دانشجو - محتوی، همچنین امکانات آموزشی، برنامه درسی، تدریس و یادگیری، فضا و جو دانشگاه، امکانات اداری و سیاست‌ها و رویه‌ها با خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان ارتباط مثبت معنی‌دار وجود دارد. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که تعاملات بین‌فردی دانشجویان و اساتید با آنان و سیاست‌های آموزشی اتخاذشده در محیط‌های دانشجویی به مثابة عامل مهمی در خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان نقش‌آفرینی می‌کنند. از این رو پیشنهاد می‌شود مسئولان و اساتید بخشی از فعالیت‌های آموزشی دانشگاه‌ها را به افزایش تعاملات مثبت آموزشی و تهیه و تنظیم سیاست‌های مطلوب اختصاص دهند تا در این مسیر بتوان در جهت ارتقای خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان گام مهمی برداشته شود