“લગ્ન વિચ્છેદન માટે હિંદુ અને મુસ્લિમ વ્યક્તિગત કાનૂન ની જોગવાઈઓ નો અભ્યાસ

ભારત એક બિનસાંપ્રદાયિક દેશ છે અને ધર્મનિરપેક્ષતા એ બંધારણની મૂળભૂત વિશેષતા છે. ભારતમાં તમામ ધર્મના લોકો વસે છે. તમામ લોકોને તેમના ધર્મનો દાવો કરવાનો અધિકાર છે. તેઓ નાગરિક બાબતોમાં તેમના અંગત કાયદાઓ દ્વારા પણ સંચાલિત થાય છે. સમાન નાગરિક સંહિતાની જોગવાઈની જરૂરિયાત હોવા છતાં, સમાન નાગરિક કાયદો ન તો ભારતમાં બનાવવામાં આવ્યો છે અને ન તો લાગુ કરવામાં આવ્યો છે અને તેથી તેમને તેમના પોતાના અંગત કાયદા અનુસાર લગ્ન કરવાનો અને છૂટાછેડા લેવાનો અધિકાર છે.ભારતમાં હિન્દુ અને મુસ્લિમ બે મુખ્ય ધર્મો છે. હિંદુઓતેમના હિંદુ કાયદાઓ દ્વારા સંચાલિત થાય છે અને મુસ્લિમો તેમના મુસ્લિમ/વ્યક્તિગત કાયદાઓ દ્વારા સંચાલિત થાય છે. હિંદુઓ માટે, વર્ષ 1955 માં લગ્ન સંબંધિત ચોક્કસ કાયદો ઘડવામાં આવ્યો હતો જે લગ્ન તેમજ છૂટાછેડા માટેની જોગવાઈઓ પ્રદાન કરે છે પરંતુ લગ્ન અને છૂટાછેડાની બાબતોને લગતો કોઈચોક્કસ કાયદો નથી જો કે મુસ્લિમ લગ્ન અધિનિયમ, 1939નું વિસર્જન કરવામાં આવ્યું હતું. જે માત્ર મુસ્લિમ મહિલા અને પુરુષને છૂટાછેડાનો અધિકાર આપે છે.