Dinî Referanslarda Ailenin Sorumluluğu Bağlamında Çocuğun Dinî Eğitimine Dair Bazı İlkeler

Çocuk insanlık için hayatın devamını sağlayan temel unsur ve gelecek nesillerle bağ kuran bir köprü olması sebebiyle önemlidir. Nesli devam ettirmek arzusu bütün canlılar gibi fıtrî olarak insanda da vardır ve bu arzu insan eksenli değerlendirildiğinde çok daha öne çıkmaktadır. Neslin devamı Müslümanlar özelinde ele alınacak olursa ancak imanlı evlatlarla mümkün olmaktadır; İslam'a göre bu arzu imanla bağlantılı olabilmektedir. İnsan neslinin devamının temel taşı olan çocuk, eğitim ve eğitim sonucuna dair bilgilerin dinimizin temel kaynaklarında sıkça birlikte zikredildiğini görebiliriz. Göz nuru ve gönül ferahlığı anlamında vasıflandırılan çocuk, bazen ebeveynin dünyada iyiliklerini devam ettiren bir sebep iken, bazen de bir emanet anlamında “imtihan vesilesi” olarak ele alınmaktadır. Çocuk eğitimi ile ilgili ilkelerin referans olarak Kur'an ve sünnetten seçilme sebebi hem referans güvenilirliği konusu hem de kültürel kod ve medeniyet algımıza uygun düşmesidir. İslâm dünyasının temel problemlerinden birisi de hedeflediği çocuk ve dolayısıyla insan tipinin oluşturulamamış olmasıdır. Bu insan tipinin oluşmaması, geleceğe yönelik “Nasıl bir çocuk yetiştirelim?” düşüncesini de İslami kültürün değil, modern kültürün hem çocuklarımızı hem de hayatımızı kuşatarak istediği yöne yönlendirdiğini göstermektedir. Bu çalışmada çocuk ve eğitime dair ilkeler dini referanslar bağlamında değerlendirilerek Kur'an ve sünnette eğitimle ilgili benzerlik gösteren kavramlar birlikte ele alınıp; genellikle vahiy ve sünnetin işaret ettiği noktalarda çocuklarla ilgili tavsiyeler tespit edilmeye çalışılacaktır. Son tahlilde çocuk eğitiminin birinci ve en önemli sorumlusu ebeveynin yapması gereken hususlara değinilerek Müslüman çocuk örnekliğine dair bazı ilkeler üzerinde durulacaktır.